کد مطلب:152348 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:334
شفای چشم حاج شیخ علی تاکی شهرضایی در حرم حضرت اباالفضل
این قضیه توسط عالم پرهیزگار، واعظ و نویسنده و موالی اهل البیت علیه السلام حاج شیخ علی تاكی شهرضایی نجفی صاحب كتاب شریف زادالمتقین در دهه ی محرم الحرام 1422 ه ق بیان شده است:
در زمان مجرد بودنم در عراق، با خود عهد كرده بودم كه در دهه ی عاشورا كار (كار نجاری و چوب بری) انجام ندهم. بلكه فقط به شركت در مجالس عزاداری و سینه زنی اباعبدالله الحسین علیه السلام اشتغال داشته باشم. یك رفیقی داشتیم كه به من گفت: بیا كار كن، كار كردن اشكالی ندارد و هیچ كس نگفته است كه باید كارها در دهه ی عاشورا تعطیل شود!
بالاخره در یك دهه ی عاشورا ما به كار مشغول بودیم ناگهان یك اره كشیدم و قطعه ای از چوب كنده شد و به سیاهی چشمم اصابت كرد و فرورفت، چشمم شروع به آبریزش كرد و دیگر قابل باز شدن نبود. به هر دكتری هم مراجعه كردم نتیجه ای نگرفتم. دكترها می گفتند: نباید نان بخوری و به همین جهت من تا چهل روز فقط شوربا و غذاهای مایع مصرف می كردم.
بهرحال از طبابت پزشكان كربلا نتیجه ای نگرفتم و مرا به رفتن به بغداد تشویق نمودند. در این هنگام كه مأیوس شده بودم و تنهایی و غربت از یك سو و درد چشم از سوی دیگر مرا مستأصل ساخته بود، به حرم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام پناه بردم و گفتم: یا اباالفضل! یابن امیرالمؤمنین! من در اینجا تنها هستم و كسی را ندارم [در آن زمان هنوز مجرد بودم] برای من رفتن به بغداد خیلی مشكل است. سپس گریه ی زیادی كردم و به حضرت ابوالفضل علیه السلام التماس كردم.
پنبه ای روی چشمم گذاشته بودند و آن را بسته بودند، اما احساس می كردم كه چشمم پر است و درد آن بسیار شدید بود. خلاصه همینطور كه مشغول زاری و التماس بودم، ناگهان احساس كردم كه چشمم خالی شده است! از حرم حضرت اباالفضل علیه السلام به طرف رواق حركت كردم و چون به رواق رسیدم، چسب روی چشم را باز كردم و پنبه را برداشتم و به پنبه نگاه كردم. دیدم چركها و آن قطعه چوب همه از چشمم بیرون آمده است و روی پنبه است. پنبه را در سطل آشغال انداختم و چشمم شفا گرفته و سالم شده بود!
البته كار ائمه اطهار علیهم السلام اینگونه است، معجزات آنها زیاد است، لطف آنها در حق ما هم خیلی زیاد بوده است، آنها در آنجا به ما توفیق ازدواج دادند و زندگی ما را سامان بخشیدند. آنها لطف زیادی دارند، امیدوارم كه ما شیعه ی واقعی آنها باشیم.
در زمان مجرد بودنم در عراق، با خود عهد كرده بودم كه در دهه ی عاشورا كار (كار نجاری و چوب بری) انجام ندهم. بلكه فقط به شركت در مجالس عزاداری و سینه زنی اباعبدالله الحسین علیه السلام اشتغال داشته باشم. یك رفیقی داشتیم كه به من گفت: بیا كار كن، كار كردن اشكالی ندارد و هیچ كس نگفته است كه باید كارها در دهه ی عاشورا تعطیل شود!
بالاخره در یك دهه ی عاشورا ما به كار مشغول بودیم ناگهان یك اره كشیدم و قطعه ای از چوب كنده شد و به سیاهی چشمم اصابت كرد و فرورفت، چشمم شروع به آبریزش كرد و دیگر قابل باز شدن نبود. به هر دكتری هم مراجعه كردم نتیجه ای نگرفتم. دكترها می گفتند: نباید نان بخوری و به همین جهت من تا چهل روز فقط شوربا و غذاهای مایع مصرف می كردم.
بهرحال از طبابت پزشكان كربلا نتیجه ای نگرفتم و مرا به رفتن به بغداد تشویق نمودند. در این هنگام كه مأیوس شده بودم و تنهایی و غربت از یك سو و درد چشم از سوی دیگر مرا مستأصل ساخته بود، به حرم حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام پناه بردم و گفتم: یا اباالفضل! یابن امیرالمؤمنین! من در اینجا تنها هستم و كسی را ندارم [در آن زمان هنوز مجرد بودم] برای من رفتن به بغداد خیلی مشكل است. سپس گریه ی زیادی كردم و به حضرت ابوالفضل علیه السلام التماس كردم.
پنبه ای روی چشمم گذاشته بودند و آن را بسته بودند، اما احساس می كردم كه چشمم پر است و درد آن بسیار شدید بود. خلاصه همینطور كه مشغول زاری و التماس بودم، ناگهان احساس كردم كه چشمم خالی شده است! از حرم حضرت اباالفضل علیه السلام به طرف رواق حركت كردم و چون به رواق رسیدم، چسب روی چشم را باز كردم و پنبه را برداشتم و به پنبه نگاه كردم. دیدم چركها و آن قطعه چوب همه از چشمم بیرون آمده است و روی پنبه است. پنبه را در سطل آشغال انداختم و چشمم شفا گرفته و سالم شده بود!
البته كار ائمه اطهار علیهم السلام اینگونه است، معجزات آنها زیاد است، لطف آنها در حق ما هم خیلی زیاد بوده است، آنها در آنجا به ما توفیق ازدواج دادند و زندگی ما را سامان بخشیدند. آنها لطف زیادی دارند، امیدوارم كه ما شیعه ی واقعی آنها باشیم.